1




	De naam Barbie had mij op een dwaalspoor gebracht. Ik verwachtte een super slanke modepop, met hoogblond lang haar. Toch stelde de verschijning van "tante Barbie" in de deuropening van onze hotelkamer mij niet teleur, al had haar gezicht een hoogrode kleur van opwinding, alsof ze heftig bloosde. Ze knipperde verdwaasd met haar bijna dichtgeknepen ogen, met wallen van slapeloosheid eronder terwijl haar rond opengesperde lippen, met de tanden erachter op elkaar GEKLEMD, uitdrukking gaven aan totale verwarring.
"Mevrouw Barbara Raynor." zei de vriendelijk knikkende Engelse Bobby, die de deur voor haar open hield. Ondanks de verbijstering die haar hele houding uitstraalde, werd ik aangenaam verrast door de gelijkenis die ze vertoonde met haar nichtje Jenny. Nu haar ogen haar nichtje ontwaarden, sperde ze ze in grenzenloze opluchting en verbazing wagenwijd open, waarbij haar bescheiden gelipstickte lippen begonnen te trillen, klaar om een stortvloed van vragen af te vuren. Van haar nichtje en pleegdochter flitsten haar ogen naar mij. Haar wenkbrauwen trokken zich daarbij wantrouwig op, maar ze gunde me verder geen blik waardig en keek weer in verbijsterd ongeloof naar Jenny. Als haar gezicht er niet zo sprakeloos had uitgezien en ze ook een mopneus had gehad en geen slapeloosheidswallen onder haar ogen, zou de gelijkenis met haar nichtje bijna volmaakt zijn geweest, al was ze wel wat groter en aanmerkelijk volwassener.
"Kind! waar heb je gezeten? ... en wat zie je er idioot uit!" riep ze met schrille stem van opgewonden opluchting uit. Ze liet de kleine koffer, die ze in haar linkerhand had, bijna op de grond vallen om haar armen stevig om Jenny heen te slaan en haar wangen met kussen te overladen.
	Jenny had mij al heel wat over haar verteld, maar ik zag haar voor het eerst. Ze leek me rond veertig jaar, met mooi, kort geknipt kastanjebruin haar, net als Jenny en lichtbruine ogen, ook net als Jenny en een mooi, bijna rond gezicht, dat de sterke indruk gaf, onder normale omstandigheden, net als dat van Jenny, een brede glimlach te dragen. Nu echter straalde de radeloze angst van drie dagen, na de ontdekking van de verdwijning van haar nichtje en pleegdochter van haar gezicht af. Ze had ook, net als Jenny een slank MAAR NIET MAGER figuur, dat nog geaccentueerd werd door de eenvoudige, smaakvolle, lichtgele jurk die ze droeg. Ze had slechts een simpel, zilveren kettinkje om haar hals, met een gestileerd eveneens zilveren kruisje eraan. aan haar oren droeg ze eenvoudige, zilveren hangertjes en om haar rechterpols een gestileerde, dunne, zilveren armband. Ze had geen enkele ring aan haar vingers, en was slechts heel licht opgemaakt. Ze had echter niet de kokette mopneus van Jenny, die Jenny's gezicht altijd een wat ondeugende uitdrukking gaf en die ze, als ze het ergens niet mee eens was, op een nogal meesmuilende manier kon optrekken. Ook het haar van de vrouw leek niet helemaal natuurlijk krullend, zoals
dat van Jenny.
Jenny beantwoordde haar tantes omhelzing met een
hartelijke lach.
"Hoe ben je hier gekomen?" vroeg ze met haar melodieuze stem, die mij, toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, een nog wat kinderlijke indruk had gegeven en waaruit immense genegenheid sprak voor de vrouw, die haar de laatste vijf jaar na de plotselinge dood van haar beide ouders onder haar hoede had genomen. "Liet de politie je zo maar het landgoed verlaten?"
"Nee, gut nee!" riep haar tante totaal verbijsterd uit. "De politie heeft het hele landgoed afgezet." zei ze nog steeds schril en gejaagd pratend, alsof ze door een potentiële aanrander op de hielen werd gezeten. "Ik snap er niks van! Wat is er in vredesnaam aan de hand? Niemand mocht het landgoed verlaten. Alleen ik. Ze riepen me met een geluidsauto op; ik schrok me dood. Toen ik met de zenuwen in m'n keel bij die politiewagen kwam, zei een vrouwelijke inspecteur dat ik kleren en schoenen en make-up en je paspoort voor je moest inpakken en meegaan. Ik begreep er niets van, maar ik was dolblij dat ze je gevonden hadden, maar ze zei dat ze je niet gevonden hadden, maar dat je zelf op het politiebureau was verschenen om aangifte te doen. 'aangifte van wat?' vroeg ik haar, maar dat wou ze niet zeggen. Er reed een motoragent met loeiende sirene voor mij uit. De inspecteur zei dat dat was om te voorkomen dat ik werd aangehouden, want iedereen die het landgoed zou proberen te verlaten zou aangehouden worden. Ik snap er tittel noch jota van! En hier, buiten de deur, staat ook al een politieman op wacht! Hebben ze je gearresteerd? Wat heb je in vredesnaam uitgespookt? Waar heb je gezeten? Ik heb doodsangsten uitgestaan om jou! En waarom loop je er zo idioot gekleed bij? En wie is die jongeman?"
	Jenny lachte en drukte haar tante in de makkelijke stoel die achter het salontafeltje in de ruime hotelkamer stond. Hoezeer ze ook op haar tante leek, haar uiterlijk was nog duidelijk dat van een tiener, al had ik in de paar dagen dat we elkaar pas kenden geleerd, dat zij een alles behalve onvolwassen levenshouding had. alleen was ze af en toe wel een tikkeltje onbesuisd. Wat dat betreft konden wij elkaar de hand geven.
"Dat heb je ervan, hè, tante Barbie," zei Jenny geveinsd plagerig, "als je je wildebras van een pleegdochter alleen laat." en ze liet er een smakelijke lach op volgen. "Nee, Tante Barbie," vervolgde ze, 'n tikkeltje ernstiger, "we zijn niet gearresteerd. Die politieman staat daar om ons te beschermen."
"Beschermen?" riep haar tante uit, de tweede lettergreep lang rekkend. "Beschermen? Tegen wie?" en het laatste woord stootte ze uit op hoge, schrille toon.
"Tegen die smeerlappen die eerst Henk wilden vermoorden en daarna ook mij naar het leven stonden." antwoordde haar nichtje, die haar mededeling zwaar afzwakte met haar brede glimlach "Maar laten we met je eerste laatste vraag beginnen." zei ze, naar mij wijzend. "Die lummel," zei ze met een gemaakt pesterige trek op haar gezicht en opgetrokken neus en getuite lippen, terwijl haar tante zich duidelijk ergerde aan haar zorgeloze toon, hoewel ze blijkbaar wel meteen door had dat Jenny's denigrerende verwijzing naar mij een radikale omkering inhield van haar werkelijke gevoelens,
" die lummel heet Henk. Niet op z'n Amerikaans, Hank, want als je dat tegen hem zegt wordt ie kwaad. Hij is namelijk 'n Hollander." en zich tot mij richtend vroeg ze: "Hoe heet je eigenlijk van je achternaam? Dat weet ik niet eens!"
		Ik stak mijn hand uit om mij aan Jenny's tante Barbie voor te stellen. "Henk van Schuilenburg. Prettig U te ontmoeten. " zei ik beleefd en vriendelijk en realiseerde mij ineens dat ik ook Jenny's achternaam niet kende. Het kon niet ook 'Raynor' zijn, want tante Barbie was een zus van haar moeder.
"vòn wát?!" riep Jenny misprijzend uit.
"van Schuilenburg." herhaalde ik langzaam en nadrukkelijk.
"von skoilenburgghgh..." herhaalde ze, met de slot g uitgesproken alsof ze ging stikken. "Wat 'n onmogelijke naam!"
"Je zult 'm goed moeten leren uitspreken," grinnikte ik, "want voor je het weet is het ook jouw achternaam!"
	Ze sloeg dubbel van het lachen. Al schaterend gaf ze mij een harde por tegen mijn ribbenkast en zei tegen haar tante:
"Heb je ooit zo'n huwelijksaanzoek gehoord, tante Barbie!" en na nog een langgerekt lachsalvo zei ze: "We kennen elkaar NAUWELIJKS VIJF dagen!" en er volgde weer een schaterende lach. "Ik weet 't veel beter gemaakt:" zei ze tegen mij, "jij krijgt mijn achternaam, Carroll, dat is veel makkelijker om uit te spreken."
"O, wat mij betreft geen bezwaar," zei ik, "vooral met zo'n beroemde naam. en je voornaam had dus eigenlijk Alice moeten zijn, al ben je door mijn toedoen niet in een wonderland terecht gekomen. alleen vraag ik me af of de wet het toestaat."
"Als de wet 't niet toestaat, moeten we de wet veranderen, want dan is ze discriminerend tegenover vrouwen." constateerde Jenny nog steeds lachend. "Trouwens, Lewis Carroll van Alice in Wonderland is een pseudoniem. Hij was geen echte Carroll. Dat was wel de eerste bisschop van de Verenigde Staten in de achttiende eeuw, Mgr. John Carroll. Je moet nodig bij tante Barbie in de leer, lummel!"
	Het was haar tante nu aan te zien dat ze OP ONTPLOFFEN STOND en ik voelde me er ernstig mede schuldig aan.
"Jenny!" riep ze met stemverheffing uit. "hou op met die malle fratsen van je! Ik vroeg niet hoe die jongen heet, maar wie of wat hij is, en waarom jij er als 'n gek bijloopt. En hoe haal je 't in je hoofd om over huwelijksaanzoeken te BAZELEN. Je bent nog maar 'n snotaap van zeventien jaar! Weet die jongen dat niet?"
	Jenny pakte het koffertje dat haar tante had meegebracht en legde het op een der twee bedden en ging op het voeteneinde van het bed zitten en schaterde weer van het lachen.
"Jazeker weet ie dat!" lachte ze met de voor haar zo typische brede glimlach die haar wangen deden bollen. "En ik heb 'm zelfs verteld dat ik van plan was non te worden, maar dat gelooft ie niet. En die idiote kleren die ik aan heb," lachte ze naar haar tante, "die zijn ook van hem, zijn overhemd, dat me veel te groot is, zijn lange broek, waarvan het lijf veel te groot voor mij is en de pijpen voor mij veel te lang en zelfs zijn onderbroek die ik draag, compleet met gulp," en ze gierde het weer uit, "en zijn sokken en veel te grote schoenen. Als hij ze me niet had gegeven, liep ik nog in m'n blote nakie en dat zou jij toch zeker ten sterkste hebben afgekeurd.
Daarom hebben we commissaris Bryant gevraagd jou vrij te laten uit het
kasteel om mij mijn eigen kleren te brengen."
	Haar tante, met wie ze uit de Verenigde Staten was gekomen voor een vakantie op het oude Britse landgoed Hebsburn Castle leek ten einde raad. Ik kreeg echt medelijden met haar, vooral omdat ik haar verwarring nog had verergerd en
		besloot om tussenbeiden te komen, om de arme vrouw, van wie Jenny zoveel hield, uit haar vertwijfeling te verlossen. Ik ging naast Jenny op het bed zitten en begon op ernstige toon:
"Mevrouw Raynor...," maar Jenny gaf me geen kans. Ze gaf me een por in mijn zij en zei, haar stralende ogen in de mijne priemend:
"Hou je mond, jij! Ze is mijn tante Barbie en ik vertel haar zelf ons verhaal." Maar, alsof ze het tegelijk goed wilde maken en misschien om haar tante een kleine demonstratie te geven, sloeg ze haar arm om mij heen en trok me dichter naar zich toe.
"Tante Barbie," begon ze, een beetje ernstiger pratend, "Als deze Hollander mij vanmorgen niet gered had, dan was ik nu waarschijnlijk verkracht door die smerige vuilak van een Frankie Gibbons en God weet wat hij nog meer voor smeerlapperij met mij zou hebben uitgehaald. Als hij voor het gerecht komt, zal ik er persoonlijk voor pleiten dat hij levenslang wordt opgesloten in een kuil vol ratten, schorpioenen, kakkerlakken, vlooien, luizen en slangen!"
"Frankie Gibbons!?" riep haar tante ongelovig en geschrokken uit. "Je eigen achterneef? Wat heeft die gedaan?"
"Achterneef!" riep Jenny verontwaardigd uit, demonstratief haar neus ophalend. "Achterneef! Met dat zwijn erken ik niet langer enige familieband! En dat heb ik 'm ook gezegd! 'Ik kots de familierelatie met jou uit!' heb ik 'm gezegd."
	Nu vond ik het welletjes. Zo kwamen we geen stap verder en Jenny's tante Barbie raakte alleen maar verder in verwarring, om niet te spreken van vertwijfeling.
"Jenny," zei ik nu in volle ernst en zelfs op vermanende toon, "vertel je tante gewoon van het begin af aan ons verhaal, want zoals jij nu bezig bent maak je haar gek."
	Jenny legde haar hoofd met een brede glimlach op mijn schouder en zei:
"Soms komt het voor dat hij gelijk heeft, tante Barbie." Ze zei het met haar tanden op elkaar om de pesterige toon te accentueren. "En dit is één van die sporadische gevallen." en ze drukte demonstratief haar voorhoofd tegen mijn wang, zodat er een golf van vertedering door mij heen welde.
"Mevrouw Raynor," zei ik ernstig, mijn arm om Jenny heenslaand en haar stevig tegen mij aandrukkend, "U moet 't Uw nichtje niet kwalijk nemen dat ze zo uitgelaten is. Het is de reactie op de afschuwelijke ervaring die ze vanochtend heeft moeten doorstaan."
	Jenny ging weer rechtop zitten, draaide haar prachtige, gave gezichtje naar me toe, terwijl de plagerige uitdrukking er geheel van was verdwenen, in plaats waarvan er nu een ernstige, intens gelukkige glimlach op lag en ze zei, tegen haar tante en pleegmoeder, nu op geheel andere, ernstige toon:
"Hoewel Henk en ik elkaar pas VIJF dagen kennen, weet ik heel zeker dat jij ook veel van hem zult gaan houden en hij van jou, net als ik." Ze slikte even, pinkte een traantje weg en vervolgde: Maar je moet wel geduld hebben, want de krankzinnige

gebeurtenissen die ik je ga vertellen, zijn VIJF dagen geleden begonnen en om ze goed te begrijpen, moet ik ze wel van het begin af aan vertellen."
	Ze stond op van het bed, pakte mij bij de hand, haar vingers in de mijne verstrengelend en trok me mee naar het tweezits bankje dat tegenover de stoel stond waar haar tante in zat.